Birlik ve Beraberlik
Biz Türkler, tarih boyunca var olan, çağ açıp çağ kapatan, dünyaya hükmeden bir millet olarak bugünlere kadar geldik. Bugüne kadar onlarca devlet kurduk, onlarcasını da yıktık. Ama düşmanlarımızla uğraşırken bile kendi içimizde kavga etmeden duramadık.
Kardeş kavgaları Türk tarihinde Orta Asya’dan Anadolu’ya kadar süregelen sorunlardan biriydi. Orta Asya’da boylar arası kavgalar Anadolu’ya doğru yaklaştıkça devletler arası kavgalar olmaya başladı. Bunlardan birisi belki en önemlisi beş asır önce Çaldıran Savaşıyla, binlerce Türk’ün ölmesiyle sonuçlanan, etkisi günümüze kadar gelen Yavuz Sultan Selim ve Şah İsmail’in kavgasıdır.
Peki neydi onları, kardeşleri, birbirine düşüren?
İkili arasında ki sorunlar, Şah İsmail’in Şiiliği yayma çabalarına karşılık Osmanlı’nın, Şiilik inancını sapkınlık olarak görmesi yüzünden başlamıştır. İlk bakıldığında dini bir mücadele gibi görünse de asıl neden güç kavgasıydı.
Giderek büyüyen başka güçlü bir Türk devleti demek Osmanlının geleceği için büyük bir tehdit demekti. Sonuçta aradaki gerilim iyice büyüdü ve Çaldıran Savaşıyla sonuçlandı. Savaşın kazananı Yavuz Sultan Selim, kaybedeni Şah İsmail gibi gözükse de savaşın kazananı olmadı savaşı tüm Türkler kaybetti.
Nitekim savaş sonrasında Osmanlı içindeki Şii Türklere yapılan baskılar sonucu binlerce Şii Türkü, bugünkü İran’ın kuzeyine göç ettiler. Günümüzde hala 30 milyon Azeri Türk’ü Şii inancıyla yaşamaktadır.
Ama özgürlüklerinden uzakta, İran baskısı altında.
Eğer Yavuz Sultan Selim ve Şah İsmail kavga etmeden, birbirine saygı gösterip beraber yaşamayı başarabilselerdi, 30 milyon Şii Türkü, İran egemenliğinde yaşamak zorunda olmayacaktı.
Türklerin yaptığı hiçbir kardeş kavgasının sonu iyi bitmemiş her iki taraf içinde yıkıcı olmuştur. Birlik olmayı öğrendiğimiz günlerde dünya bizimle baş edememiştir.
Tarihten ders almalı kendi içimizde ayrılığa düşmeden birlik olmayı öğrenmeliyiz. Birlik ve beraberlik içindeki toplum çoğaldıkça; rahmet de artar.Bir hadis-i şerif de, iki kişi bir kişiden, üç kişi iki kişiden hayırlıdır. O halde birlik olun buyrulur. Birlikte rahmet, ayrılıkta azap vardır…