Ait Olamama Hissi: Neden Kendimizi Hep Dışarıda Hissediyoruz?

    Hiç kalabalık bir ortamda otururken, herkes sohbet ederken kendinizi o masanın dışında hissettiniz mi? Sanki ait değilmişsiniz gibi... Sanki konuşmaya başlasanız insanlar sizi tam anlamıyla anlamayacakmış gibi... İşte yalnızlık bazen tam da böyle başlıyor. Yanımızda insanlar olsa da, içten içe “Ben buraya ait değilim.” düşüncesi zihnimizi kemirebiliyor.
    “Ben farklıyım, kimse beni anlamaz, dışarıda bırakıldım.” inancı, çoğu zaman görünmez bir duvar örüyor insanlar ile aramıza. O duvarın ardında güvensizlik, kıyas, utanç, belki bazen hırs… Ve en acısı: görülmeme duygusu var. Peki, gerçekten kimse sizi anlayamaz mı? Yoksa siz o duvarları kendi elinizle mi ördünüz? 
    Bu bağlanma ihtiyacını reddetmekten ziyade incinmekten korktuğumuz için geri çekilmek aslında. Güçlü görünüyoruz, kendi içimizde fırtınalar kopsa bile “ben iyiyim” diyoruz. Ama o sosyal ortamdan ayrıldıktan hemen sonra da derin bir sessizlik, yalnızlık ve ait olamama duygusu ile karşılaşıyoruz.
    Peki, çözüm ne? Öncelikle kendi duygularımızı ve düşüncelerimizi takip etmemiz gerek. Ayşe isimli arkadaşım ile iş konusunda daha rahat konuşabiliyorken, Fatma isimli arkadaşımla aşk ilişkileri hakkında daha rahat konuşuyor olabilirim. Yalnızlık duygularımı derinleştirmeden anlaşılabildiğimi hissettiğim küçük anlara odaklanabilirim. “Evet, bazen kendimi dışlanmış hissediyorum. Bu çok insani. Ama dün arkadaşlarımla siyaset üzerine konuşurken kendimi anlaşılmış hissettim. Belki o arkadaşlarımla buluştuğumda siyaset hakkında konuşmak daha iyi gelebilir bana.”  Yalnız hissetmek bizi toplumdan koparmak zorunda değil; aksine bizi anlamlı bağlar kurmaya çağırıyor olabilir.
    Gerçek bağ kurabilmek için önce kendi içindeki “ben ait değilim” sesine dostça yaklaşmayı dene. Acaba senin kendini olduğun gibi kabul edemediğin yerler var mı? Ben ait değilim düşüncesi seni nelerden koruyor olabilir?