TARLADAN ÖLÜME GİDEN YOL

Bizim gariban vatandaşımız aile ekonomisine katkı olsun diye yevmiye ile tarlaya işe gider. Yaşı ilerlemiş teyzeler, genç kızlar, çocuklar hep beraber giderler. Güneş doğmadan kalkar, genel de eskimiş, dökülmüş, hurdaya ayrılacak vaziyete gelmiş uydurma servis araçlarına binerler ve yola çıkarlar. Geride kalan küçük yavrularını biraz büyük ablalarına, yaşlı anne babalarını akrabaya veya komşularına emanet ederler. Şuan ki miktarı ile 300-350 TL günlük yevmiye için güneşin altında akşama kadar çalışırlar. Bütün zorluklara rağmen bugünde yevmiyemizi aldık sevinci ile evlerine dönerken bazen tıka basa doldurulmuş, bazen ise bakımı yapılmamış sözde servis araçları ile kaza yapar ve ölürler. Geride gözü yaşlı aile fertleri kalır ve hiç bitmeyecek bir acıyı yüreklerinde taşımak zorunda kalırlar. Bir kısım insanların denizlerde, havuzlarda ve en lüks tatil köylerinde eğlendikleri zamanlarda emekçiler, işçiler ölüme yakın yerlerde çalışırlar. Hak ettikleri verilmediği gibi canlarının güvencesi de sağlanmaz. Onlar mevsimlik görülen işçilerdir. Mevsimlik tarım işçileri. Hayatları da mevsimlik olan insanlar. Kışı kış olarak, yazı da yaz olarak yaşayamayan insanlar. Başkalarına hizmet için kendi hayatlarına hizmetin ne demek olduğunu unutan insanlar. Bakın bu insanlar iş elbisesi ile ölen insanlar. Umutları ve hayalleri alacakları bir yevmiye kadar olan insanlar. Emek sömürüsüne alışmışken hayatlarının, canlarının da sömürülmesine alıştırılan insanlar. Yerlerine yenileri hemen bulunduğu için yokluğu aranmayan insanlar. Ama bakınız, düşününüz ve vicdan gözü le görünüz ki bunlar İNSANLAR. Sadece insan olduğu için değerli olması gereken insanlar. Bizim insanlarımız. Bizim canlarımız. Bu yazı vesilesi ile Çay ilçesi çıkışında yaşanan kazada vefat eden tarım işçileri kardeşlerime Allahtan rahmet ve yaralı olanlara da acil şifalar diliyorum.