Hata Arama Hastalığı

İnsan bir bahçeye girdiği zaman güzel olan meyveleri kopartmalı çürümüş kokuşmuş olanlarla meşgul olmamalıdır. Yani her şeyin iyi cihetine bakmalı sıkıntı verici ve huzur bozucu yönleri ile uğraşmamalıdır. Güzel gören güzel düşünür güzel düşünen ise hayatından lezzet alır. Sürekli menfi ve olumsuz olan ile meşgul olmak ise hayatın ve yaşamın tadını kaçırır. Günümüzde yaygınlaşmaya başlayan bir cihette bir rahatsızlık olan her şey de olumsuzu görme ve onun içerisinden bir hata arama anlayışıdır. Yapılan bir işin önce hatalarını saymak ve eksiklerinden bahsetmek şevk kırıcıdır. Önce güzel ve faydalı olanlar nazara verilmelidir. Mesela eşiniz birçok malzemeyi bir araya getirerek, emek ve zaman harcayarak ve sonunda en güzel sunumla sizin önünüze bir yemek koymuş. Bu arka planda olan bütün gayretleri görmeyerek bunun tuzu az ben bunu yemem demek nasıl büyük bir haksızlık ise yine hayatımızın birçok noktasında sadece eksik ve hataya odaklanmak bu haksızlığı işlemeye devam etmektir. Hatta bu hususta bir düşünce akımı vardır ki buna tahtieci denilmektedir. Bu fikre sahip olanlar bir kimseyi sürekli hatalı görürler. Sadece kendi yaptıklarını beğenir ve savunurlar. Onlar için başkaları hep hata yapmaktadır. Bu nedenle iyi ve güzel şeyleri kendilerine alırlar hata ve kusurları ise başkalarına bırakırlar. Bu ise kendini şımartmakla birlikte diğer insanları küçük görmeye sebeptir. Bu fikre sahip olanlar kendi kusurlarını görmedikleri için o kusurları giderme veya düzeltme şansları da yoktur. Risale-i Nur eserlerinde ifade edildiği gibi kusurunu görmemek o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Kusurunu itiraf etmemek büyük bir noksanlıktır. Kusurunu görebilse o kusur, bir kusur olmaktan çıkar. Çünkü onu düzeltmek için önce onu kabul etmek lazımdır. Bu nedenle başkasının hatalarını aramak meşguliyetinden çıkıp kendi vaziyetimizle alakadar olmak gerektir. Kendini ıslah edememiş olanların başkalarının ıslahına çalışması hüsranla sonuçlanır.