SONBAHARDA MENDE BAHÇELERİ
Mende Köyü, Uşak’a çok yakın mesafede bulunan küçük, şirin, huzurlu, nurlu bir köy. Yeni adı Kaşbelen olsa da herkesin sevdiği, iştahla yediği meşhur Mende ekmeğinin tadı köyün tarihi adını unutturmamış. Anadolu insanın çalışkanlığı, adetleri, hasletleri, misafirperverliği hala devam ediyor o köyde. Bağları, bahçeleri, mesireleri, zümrüt yamaçları, gür ağaçları ve ekili alanlarıyla her mevsimde gözlere, gönüllere hitap eden, hoş letafet, tatlı sürur veren Mende’nin hususiyetleri saymakla bitmez.
Mende ’de Nurun iman ve irfan mektebi vardır. O köyde yıllarca, her gün akşam Kur’an’ın ulvi hakikatleri ve tefsirleri olan Risale-i Nurlardan ders yapılır. Gündüz herkes bağda, bahçede, tarlada işlerini yaparlar akşam olunca, Bediüzzaman Hazretlerinin medresesinde Kur’an sofrasından ilim, iman, marifet, ahlak ve fazilet dersleri tahsil ederler. Bu yüzden kavgasız, nizasız, huzur ve bereketin bol olduğu Mende Köyünün maddi ve manevi bahçeleri güzel, şirin ve meyvedardır…
Geçen gün o köyün büyük, mübarek ve mümtaz şahsiyetlerinden Ramazan Zeybek’i ebedi istirahate tevdi etmek vesilesiyle Mende Köyüne gittik. Ölümün hakikatini Kur’an’ın rahle-i tedrisinden ders almış, nur yüzlü mütevazı insanların arasında olmanın huzurunu ve bahtiyarlığını tattım. Kabristandan Medreseye beraber gittiğimiz İsmail Acar, Ali Demir ve Mevlüt Karadedeli iman davasına gönül vermiş bahtiyarlardan oldukları her hallerinden fark ediliyordu. Hikmetli sözleri, nurlu sohbetleri, bol ikramları bizleri mest etti. Mevlüt Ağabey, namaz sonrası yarım saate yakın ezbere münacat duası yaptı. Namaz dersi olarak, dua ettiği kadar, Risale-i Nurlardaki hakikatlerden ezberden ders okurken Fihrist Kasidesini hatırladım: “Etme Kur’an’ın ziyasından sakın kat-ı nazar / Sofra-i rahman açık, ikrâma gel, ihsana gel…”
Allah Resulü (asm) ashabı ile bir sohbet meclisinde oturuyorlardı. Hz. Peygamber Efendimiz (asm):
“Cennet bahçelerine uğradığınız zaman istifade ediniz.” buyurdular. Sahabeler:
“Cennet bahçeleri nerelerdir, yâ Resulallah?” diye sordular. Efendimiz (asm): “Oralar, ilim ve zikir meclisleridir.” buyurarak cevap verdi. (Tirmizî, Deavât, 82/3510) Mende Köyün ’nün manevi, nurlu bahçesinden nasibimizi aldıktan sonra vedalaşıp ayrıldık.
Mende Köyünde her tarafında güz mevsimi hükmünü icra ediyordu. Adeta baktığımız her yerde zaman “güz mevsimi kıyametini” gösteriyordu. Bozulmuş bağlar ve bahçeler, kurumuş otlar, sararmış yapraklar, solmuş güller, susmuş bülbüller, tenha havuzlar… hazan rüzgarlarının sesi ve renklerin senfonisi ayrılık resitalinin terennümlerini hissettiriyordu. Pir-i fani insanların halleri, duruşları, simaları uzaklara yolculuğu hatırlatıyor, ölümü anlatan işaretler gibiydi. İkindi vaktinde gölgelerin üşüten serinliği, batan güneşin kızıllıklarında sonbaharın konuşmasında hazan manzaraları fark ediliyordu. Mevsiminin sarı yaprakları savrulduğu gibi duygularım ve hissiyatım hüzünlü gurbetlerin ve ayrılıkların matemiyle iyice sarsılmıştı. “Ya baki entel baki” tefekkürüyle Baki-i Zülcelal’in iman ve Kur’an limanına sığınarak teselli buldum. “Şu kâinat baştan başa Hakîm-i Zülcelal’in eserleriyle süslenmiş…” olarak gördüm.
Her gün değişen, yenilenen yeryüzü sayfası üstünde mahlukat, tebeddül ve tagayyür ederek kafileler halinde zaman nehrinde intizam içinde ebediyete akıp gidiyor… hakikatleri dünya misafirhanesinin bir han bir bekleme salonu olduğunu anladım.
Yorumlar
Kalan Karakter: