Yükünü gemiye koy

İnsan kendi yükünü yine kendi eli ile ağırlaştırır. Olur, olmadık her şeyi sırtına yüklenir. Aklını gereksiz düşüncelerle, kalbini yersiz sevgilerle, ruhunu elem verici hislerle doldurur. Evine lüzumsuz eşyaları, dolabına ise hiç giymeyeceği elbiseleri, deposuna nice malzemeleri yığar da yığar. Her yeni bir yük biraz daha ağırlaştırır insanı. Ayaklarından sıkı sıkıya tutar. Kendini buldurmaz insana. Kendini düşündürmez. Sadece dünya için var olduğunu zannettirir. Hep fazlasını istedikçe hayata karşı duvarlaşır insan. Duyguları körelmeye başlar. Bakar ama göremez. Duyar ama anlayamaz. Tadar ama lezzetin farkına varamaz. Yaşamaz ama yaşıyor gibi yapar. Mutlu olmaz ama mutluymuş gibi görünmek zorundadır. Demek ki bir şeylere çokça sahip olmak insan için bir öncelik değildir. Onun için önceliklerini doğru belirlemeli insan. Hayatın gayesini doğru sorgulamaları, şaşırmamalı ve şaşırtmamalı. Risale-i Nur eserlerinde ifade edilen bir örnek bizimde maksadımızı açıklıyor. Vaktiyle iki adam hem bellerine hem başlarına ağır yükler yükleyip bir gemiye bilet alıp binerler. Biri girer girmez yükünü gemiye bırakıp üstüne oturup bekler. Diğeri ise yükünü yere bırakmaz. Ağır yükünü gemiye bırak rahat et derler. O da yok ben bırakmayacağım belki malım zayi olur, ben kuvvetliyim, yükümü belimde başımda taşırım der. Yine ona derler ki; Bizi ve sizi kaldıran şu gemi daha kuvvetlidir, daha iyi muhafaza eder. Belki başın döner, yükünle beraber denize düşersin. Şu bükülmüş belin, şu akılsız başın bu ağır yükleri daha fazla taşıyamaz. Geminin kaptanı dâhi bunu kabul etmez. Etraftakilerde sana gülüyor herkese karşı kendini gülünç duruma düşürdün. Bu sözlerden sonra o adamın aklı başına gelir. Yükünü yere koyar ve üzerine oturur. İşte, kıymetli dostlar. Biraz tevekküle alışalım. Hayatı bize ağırlaştıran yükleri artık omuzlarımızdan indirip biz üstlerine oturalım. Yükümüzü gemiye koymaya alışalım. Geminin ve içindekilerin asıl sahibine itimat edelim.