Karakter Zafiyeti

Karakter, bir şahsın kişilik kalitesini ifade eder. Kişinin düşüncesi, duruşu, bakışı ve yaşayışının toplamı karakterini ortaya çıkartır. Karakterin diğer bir ifadesi de siret yani ahlâktır. Ancak ahlâk kelimesi çok suiistimal edilen ve başkalarını suçlama tarzında kullanılabilen bir kelime hâline getirildiğinden bu yazımızda onun yerine karakter kelimesini kullanacağız. Sağlam karakterli insanlar ne yapması veya ne yapmaması gerektiğini bilen, sorgulamaya ve sorgulanmaya her zaman açık, doğru ve yanlış ayrımını yapan ve söylediklerinin arkasında tavizsiz duran kişilerdir. Uyarı ve tavsiyeleri dikkate alan, başkalarına danışmak ve onlarla meşveret etmekten hoşlanan, kendi fikrini dayatmayan, kendisini dinlettiği gibi karşısındakini de dinlemesini bilen, hoşgörü içerisinde meselelerin çözülebileceğine inanan insanlardır. Bunun aksi olarak karakteri zayıf insanlar ise bu zafiyetlerini göstermemek için üste çıkmaya çalışan, laf kalabalığı yapan, kendi fikrinden başka fikir kabul etmeyen, hep kendisi konuşmak isteyerek başkalarının konuşmasına izin vermeyen, bilgisizlik ve beceriksizliğinin üzerini örtmek için başkalarına hata ve kusur istinat eden, olabildiğince kıvrak ve dönek kişilerdir. Karakteri zayıf insanlar karışıklık ve kaostan beslenirler. Çünkü böyle vaziyetler kendilerini saklamaları için bir perde ve kılıf hükmüne geçer. Anlaşılmalarına ve tanınmalarına engel olur. Sisli ve puslu havayı severler. Havanın açılmasını, güneşin doğmasını ve etrafın aydınlanmasını istemezler. Cam ile elmasın beraber satıldığı, hatta camın elmas yerine ikame edildiği bu sosyal hayat çarşısında sağlam karakterli insan ile karakter zafiyeti yaşayan insanı ayırt etmek zor olabiliyor. Bunu ayırt etmenin yolu Risale-i Nur eserlerinde ifade edildiği gibi “delil ve âkıbete” bakmaktan geçer. Yani yapılan nedir? Neticesinde ise ne ortaya çıkmıştır? Fiil ve icraatı nasıl gerçekleşmiştir? Sonuç ve neticeye göre hüküm vermek lazımdır. Ne söylediğinden ziyade ne yaptığına bakmak bu karakterleri ayırt etmemizi sağlar.