Yıllardır Ezan Sesi Duymadım!

         
      
  Yıllar öncesi bir camide görev yapan bir emekli imamımızı ziyaret ettiğimizde eski günleri yad ettik, bize o günlerdeki unutamadığı bazı konuları aktardı. Harfi harfine ben de sizlere aktarıyorum.
   Hocam! Yıllar önce bir camide imam olarak görev almıştım. Camide, cami içinde bir imam odası yoktu. Hayırsever kardeşlerimin yardımıyla cami girişinin hemen yanında bir imam odası yaptırmak nasip oldu.
   O dönemde ezan merkezi sistemle okunuyordu. Özellikle sesim güzel olduğu için il müftülüğünden izin alarak vakit ezanlarını kendim okumak için izin almıştım. 
    Ezan okunmadan önce en azından onbeş dakika kadar önce ezan okununcaya kadar camiye gelen kardeşlerimize ilmihal bilgilerini anlatmaya çalışıyordum. Belli ki camiye gelen her bir kardeşimiz namaz kılmada, oturmada, kalkmada, camiye giriş ve çıkışta yapmış oldukları belli hatalar vardı. Ben bu hataları tatlı bir dille anlatarak bu hataların giderilmesi için çaba ve gayret göstermekteydim.
   Bu ilmihal bilgisi derslerine başladığımda cami cemaatim günden güne artmaktaydı. Cami cemaatim camiye eskisine göre camiye daha erken geliyor ve benim anlattıklarımı can kalağıyla dinliyorlardı. Evlerin yakınlarında bulunan cami cemaatimden komşularını camiye getirmek için çaba ve gayret gösteren kardeşlerimiz bulunmaktaydı. Bunun yanında namaz vakitlerin haricinde Kur’an’ı Kerim öğrenmek isteyen kardeşlerimize Kur’an’ı Kerim öğretmek için çaba sarf etmekteydim. Cami cemaatimden bazı vakitlerde camiye gelmeyen kardeşlerimizi ziyaret gidiyor ve camiye neden gelemediklerini anlamaya çalışıyordum. 
     Namaz vakitlerinde camiye hasta olduklarında gelemeyen kardeşlerimizi ziyaret ederek geçmiş olsun dileklerimizi iletiyordum. Camiye beş vakit gelmeye çalışan cemaatimden çok memnundum. Onlar da benim çalışmalarımdan memnun olduklarını zaman zaman dile getirmeye çalışıyorlardı. Biz bütün bu yapmış olduğumuz çalışmaları Rabbimizin rızasını kazanmak için yapmaya özen gösteriyorduk. Cami cemaatinden bunun için hiçbir beklentimiz yoktu ve olamazdı da.
      Bir gün saban namazı için ezanı okuyup imam odasına geçmek istediğim sırada hiç tanımadığım birisi camiye apar topar girerek bir şeyler anlatmak istediğin ifade etmişti. Hemen onu imam odasına aldım ve anlatmak istediklerini dikkatle dinlemeye başladım. Adam şunları anlatmıştı heyecanla: “Hocam, yıllardır hep yurt dışında çalıştım, hiçbir ezan sesi duymadım. Arkadaşımla bu ezan vaktine kadar içmiş, evlerimize doğru gelirken bin birden irkildim, sizin ezan okuyuşunuz kalbimin derinliklerine kadar sızdı. Siz ezanı bitirinceye kadar oturdum ve dinledim. Hocam, ben artık tövbe edep namaza başlamak istiyorum, ne olursunuz bana yardımcı olun. Ben bundan sonra ne yapabilirim?”
    Sakin bir şekilde onu dinledim. Namazı kıldıktan sonra onunla ilgilenmeye çalıştım. Gözyaşlarını hala tutamıyordu. Yapacaklarını bir bir anlattım. Bir hayli etkilendi. Artık bundan böyle namazlarını hep kılacağını, bundan önceki kılamamış olduğu namazlarını kaza edeceğini bana ifade etmişti.
     Adam yurt dışındaki işini bırakıp gelmişti. Yeter artık, diyordu. Dünya malı dünyada kalacak. Ne bu hırs, ne bu çılgınlık? Biraz da ahiret için çalışmalıyım, diyordu. Zaman zaman da beni arayarak mesaj çekip bilmediklerini soruyor, cevaplarını alarak yerine getirilmesi gerekenleri yerine getirmeye çalışıyordu. Hayatımda olanların en etkilemesi bu olaydı. Öylesi bir kimseyi topluma kazandırdığım için çok mutlu olmuştum. Emekli olduktan sonra elimden gelen gayreti Kur’an öğrenmek isteyenlere haşretmiştim. Rabbim cümlemizden razı olsun.